Naïef gesproken is het jammer dat er niet meer Wouter Van Besiens in de Wetstraat kunnen overleven

Yves Desmet − De Morgen

Het is jammer dat er niet meer Wouter Van Besiens in de Wetstraatbiotoop kunnen overleven

Op zijn minst valt het een contrast te noemen, ook al behoren ze allebei tot delinkerzijde. De ene voorzitter haalt, met een verkiezingsagenda vol thema's die hem en zijn partij op het lijf geschreven zijn, die meer dan ooit in de afgelopendecennia eens niet communautaire maar sociaal-economische tegenstellingencentraal zetten, de slechtste naoorlogse verkiezingsuitslag van zijn partij. Hijblijft desondanks vastgelijmd op zijn stoel zitten, negeert iedere persoonlijkeverantwoordelijkheid en ontkent wat een blinde kan zien: dat hij openlijk en forsgecontesteerd wordt binnen zijn eigen partij.

Een andere voorzitter, die drie verkiezingen na elkaar rustig zijn partij procentjena procentje vooruithelpt, haar imago verbreedt van een geitenwollensokken-bakfietspartij naar een brede progressieve stedelijke partij, en die door niemandgecontesteerd wordt, verlaat vrijwillig de hoofdscène en wil zich na vijf jaarverder op meer dossiergerichte thema's gaan gooien.

Het persoonlijke is politiek, was een bekende feministische slogan uit de jaren'70, maar omgekeerd is politiek ook persoonlijk.

De burger gedraagt zich steeds meer als consument op de politieke markt, en alshet ene product hem niet bevalt kiest hij snel voor een ander. Hij voelt zich veelminder 'citoyen', laat staan dat hij nog gelooft in ideologieën. In zo'n omgevingzijn personen vaak belangrijker dan programma's of grote ideeën. Wie daaraantwijfelt moet eens nakijken wie de afgelopen vijftien jaar in dit land als Icarusnaar de hemel is gevlogen en vervolgens is neergestort.

Het zorgt ervoor dat politieke leiders een tijdje heiligen zijn, en vervolgensuitgespuwd worden. Je moet veel ambitie en een rug van beton hebben om langin die arena te overleven. Wouter Van Besien heeft dat niet. In tegenstelling tot de overgrote meerderheid van zijn collega's is hij geen alfamannetje dat genietvan de controverse en het politiek gevecht, de spelletjes om de macht, wie hetverste kan pissen in de sneeuw.

Cynisch geformuleerd maakte hem dat ongeschikt voor de zero-sum game die de politiek in essentie blijft. Naïef gesproken is het jammer dat er niet meerWouter Van Besiens in de Wetstraat-biotoop kunnen overleven. Mensen voorwie meningsverschillen niet moeten uitgevochten worden als bokspartijen, dienaast het eigen partijbelang ook oog hebben voor politiek als hetgecompliceerde en georganiseerde meningsverschil dat een samenleving zoumoeten vormen. Die iets voor het algemeen belang kunnen toegeven, ook albrengt hen dat niet meteen een stem op.

Er zitten er te weinig van dat soort in de Wetstraat.

 

COMMENTAIRE DE DIVERCITY

LE CITOYEN ET LE CONSOMMATEUR

Cet excellent papier de Yves Desmet, un des meilleurs analystes de Flandre,confirme la nouvelle théorie de Jacques Attali qui évoque l’effacement progressif du citoyen électeur devant le travailleur consommateur qui fait son petit marché politique au gré de ses humeurs de consommateur.

Prétexte à cette affirmation : le président de Groen, le très brillant et très sérieux Wouter Van Besiens quitte la présidence de son plein gré après cinq ans de bons et loyaux services tandis que le président de plus en plus contesté du SPa s’accroche à son siège comme le naufragé à son radeau. Yves de Smet commente :

“De burger gedraagt zich steeds meer als consument op de politieke markt, enals het ene product hem niet bevalt kiest hij snel voor een ander. Hij voelt zichveel minder 'citoyen', laat staan dat hij nog gelooft in ideologieën. In zo'nomgeving zijn personen vaak belangrijker dan programma's of grote ideeën. Wiedaaraan twijfelt moet eens nakijken wie de afgelopen vijftien jaar in dit land alsIcarus naar de hemel is gevlogen en vervolgens is neergestort.”

Les électeurs se comportent de moins en moins en citoyens et de plus en plus en consommateurs du marché politique. Si un produit leur déplaît, ils optent pour celui de la concurrence. Ce comportement n’a plus rien de citoyen. Désormais les personnalités sont devenues plus importantes que les idées ou les programmes politiques. Et que ceux qui n’en sont pas persuadés fassent la liste des stars de la politique qui en Flandre ont été portées au pinacle avant de s’écraser comme Icare dans les flots : Guy Verhofstadt, Steve Stevaert, Yves Leterme, Chris Peeters…Who is next ? Bart De Wever ?

MG