Peter Van Aelst is politicoloog aan de Universiteit Antwerpen en doceertPolitieke Communicatie.
De Morgen
Zuhal Demir op de cover van P-Magazine. ©p-magazine
Kamerlid Zuhal Demir (N-VA) veroorzaakte de afgelopen dagen een bescheiden(online) mediahype met haar gewaagde fotoreportage in P-magazine. De reacties van collega-politici waren eensgezind positief, of minstens erg mild. Dat zijn politici over de partijgrenzen heen zelden voor elkaar en daarvoorbestaat meer dan één reden.
1. DE GRENZEN TUSSEN PRIVÉ EN POLITIEK WAREN IN 1961 OOK AL VERVAAGD
DE NIET-ALLEDAAGSE FOTO'S VAN DE POLITICA WERDEN GENOMEN IN HET PARLEMENT. DAT IS ONGEZIEN, EN MINSTENS EEN POTENTIËLE AANLEIDING VOOR KRITISCHE BEDENKINGEN VAN COLLEGA-POLITICI
Dat politici zich niet enkel als ernstige bestuurders of hardwerkendedossiervreters willen presenteren is allerminst nieuw. Politici tonen zich, zekerin verkiezingstijd, ook graag op een andere, meer persoonlijke manier. Als mensen zoals u en ik, als mensen van vlees en bloed.
De indruk dat het allemaal te persoonlijk is, is van alle tijden. Zo vroeg De Standaard-journalist Gaston Durnez, in de onwaarschijnlijke vrouw-achter-de-schermen-rubriek uit 1961 aan de vrouw van een minister: "Vindt u ook dat de kiescampagnes tegenwoordig zo pijnlijk scherp tegen personen worden gevoerd, in plaats van over ideeën gaan?"
Midden jaren 80 verschoof de liberale politica Annemie Neyts de grenzen doorzich in haar campagne 'Annemie' te tonen als vrouw die haar opmaakte voor de spiegel. In de jaren 90 etaleerde Bert Anciaux gretig zijn gezin en zijn emoties. In het volgende decennium was er de discussie rond de zogenaamde 'babes' in de politiek, met Freya Van den Bossche (sp.a) als meest opvallendeverschijning. Samen met partijgenoten Caroline Gennez en Kathleen Van Brempt poseerde ze ooit op een tijdschriftcover als Charlie's Angels.
Kortom, politici die zich (een beetje) bloot geven is niet nieuw. Toch bestempeltP-magazine de fotoshoot met Demir niet helemaal ten onrechte als historisch. De niet-alledaagse foto's van de politica werden genomen in het parlement. Datis ongezien, en minstens een potentiële aanleiding voor kritische bedenkingenvan collega-politici. CdH-politica Catherine Fonck plant dan ookKamervoorzitter Bracke hierover te interpelleren. Maar dat voorlopig niemandvan de Vlaamse politici die kritiek lijkt te steunen, geeft aan dat er meer aan de hand is.
2. DE STEVAERTSTRATEGIE BIJ N-VA
GEEN ENKELE PARTIJ VAN ENIGE BETEKENIS PLEIT VOOR MEER SÉRIEUX IN DE POLITIEK. HET ZOU OOK NIET GELOOFWAARDIG ZIJN
Dat Demir Kamerlid is van N-VA is in deze niet onbelangrijk. De N-VA was in het verleden namelijk de partij die het meest openlijk inging tegen de popularisering van de politiek. Politici zouden zich beter bezighouden met politiek en moeten niet te veel te koop lopen met hun persoonlijkeontboezemingen of deelnemen aan spelprogramma's. Dit waren de hoogdagenvan de paarse coalitie met Steve Stevaert als vaste gast in De laatste show. Die kritische stellingname heeft de N-VA al langer verlaten en na de succesvollepassage van Bart De Wever in De slimste mens helemaal opgeborgen.
Momenteel pleit geen enkele partij van enige betekenis voor meer sérieux in de politiek. Het zou ook niet geloofwaardig zijn want alle partijen hebben mensenin hun rangen die zich in het verleden al in meer of mindere mate hebbengetoond als vrolijke frans, toffe papa of knappe madam. Bovendien heeft de N-VA al enkele jaren de wind in de zeilen. Een partij die het goed doet kan en mag net iets meer.
3. MEVROUW DEMIR WEET WAT ZE DOET
ALS POLITICUS VAN VANDAAG IS MEDIA-AANDACHT BROODNODIG OM KIEZERS TE BEREIKEN EN POLITIEK TE OVERLEVEN
Zuhal Demir lijkt zich zeer bewust van wat ze doet. De reportage is doordachten met mensen binnen en buiten de partijen goed doorgesproken. Zo geeft ze in een interview aan dat ze een gelijkaardige vraag enkele jaren geleden heeftgeweigerd. Ze moest zich eerst bewijzen als politica. Door een uitgesprokenvisie op sociaaleconomisch vlak heeft ze zich alvast geprofileerd alsparlementslid. Vandaar dat ook de vergelijking met Kim Geybels, die al op haareerste dag volgens partijgenoot Sigfried Bracke iets te kortgerokt was, nietopgaat. Demir lijkt ook te beseffen dat dit soort aandacht moet gevolgd wordendoor aandacht voor haar parlementair werk. De overkill van Freya Van den Bossche tien jaar terug zit nog bij velen vers in het geheugen. Zij was meer BV dan politica geworden en dat wreekt zich, vooral als de wind niet meer meezit.
Als politicus van vandaag is media-aandacht broodnodig om kiezers te bereikenen politiek te overleven. Voor 'gewone' parlementsleden is die media-aandachteen zeldzaam goed. Je kunt daar op twee manieren iets aan proberen te doen. Door dossierkennis op te bouwen en uit te groeien tot de specialist ter zake die de media met kennis van zaken te woord staat. Of door 'aantrekkelijk' te zijnvoor de media door vlotheid, schoonheid of humor. Demir volgt nu de dubbelestrategie en dat is begrijpelijk, al blijft het een zeer delicaat evenwicht. Net alsmedia-aandacht is immers ook geloofwaardigheid van levensbelang voor eenpoliticus met ambitie.
COMMENTAIRE DE DIVERCITY
HARO SUR LE PRÉSIDENT DE LA CHAMBRE
Pourquoi bouder son plaisir? La parlementaire est jolie, d’origine turque , elle joue les sex-symbol et surtout ne porte pas le foulard. Un vrai signal d’intégration à la communauté turque de Belgique en principe très renfermée sur elle-même. On imagine que les réactions d’Ankara seront très négatives. Mais surtout, on imagine que Siegfried Bracke , président de la Chambre et membre du même parti que Demir a donné son autorisation à cette mascarade. Bracke est homme des medias (ancien journaliste vedette de la VRT), il sait le poids des images. Il se pourrait bien que ses collègues aient une toute autre approche du problème et organisent une fronde contre lui pour ce casting audacieux. L’imprévisible, toujours l’imprévisible.
MG
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire